چگونه واقعیت مجازی، می تواند نگاه کردن به فیلم های ترسناک را متحول کند

منتشر شده توسط پرشان شاکری فر در اردیبهشت ۲۴, ۱۳۹۵

موضوعات

پوشیدنی

برچسب ها

بله، حالا واقعیت مجازی به شما اجازه می دهد تا توسط یه ربات مجنون، تا سرحد مرگ شکنجه شوید. یا حداقل این برداشتی است که میتوان از تماشای فیلم واقعیت مجازی Abe VR را بر روی هدست Oculus Rift، در ارتباط با تکامل واقعیت مجازی کرد.

Abe VR در واقع نسخه بازسازی شده از فیلمی ترسناک با همین نام در سال 2013 می باشد که زاویه دید آن اول شخص می باشد. داستان فیلم در مورد رباتی است که برنامه اش، او را ترغیب می کند تا زنان زیبایی را که به عشق او بی تفاوت هستند را بدزدد. به عنوان یک فیلم، Abe کیفیت مطلوبی دارد اما مدت آن بسیار کم است. فیلم تنها 7 دقیقه بوده و دیالوگ های آن همه توسط رباتی دیوانه اجرا می شوند. اما به عنوان یک تجربه واقعیت مجازی، این فیلم تحول جدیدی نسبت به آنچه تا به حال در مورد دوربین ها، ترس و جنسیت تصور می کردیم ، ایجاد می کند.

شاید بیشتر از هر نوع ژانر دیگری، فیلم های ترسناک شامل نگاه خیره دوربین هستند: شخصی که در تاریکی شما را زیر نظر گرفته است، هدفی که تا بحال کسی به او مشکوک نشده بود و نظاره کننده بیچاره ای که شاهد تمام اتفاقات ترسناک می باشد. Men, Women, and Chain Saws نام کتابی است که در سال 1992توسط کارول کلاور منتشر شد و در آن به تحلیل کامل نحوه تاثیر نگاه ثابت دوربین در ژانر های مختلف پرداخته شد. این کتاب به دیدگاه متداولی که آن زمان در مورد فیلم های ترسناک دهه 70 و 80 میلادی ( به خصوص فیلم های اسلشر) وجود داشت پاسخ داد. این دیدگاه این بود که همه این فیلم ها ضد زن هستند و مردان را تشویق می کنند تا زنان را شکنجه کنند. کلاور در کتاب خود نوشت که فیلم های اسلشر، کاری می کنند که اکثر مخاطبان مرد، با دختر بازمانده فیلم، هم از لحاظ داستانی و هم سینمایی ، همزاد پنداری کنند. فیلم مشهور اسلشر، Halloween با زاویه دید مایکل میرز، قاتل فیلم آغاز می شود اما در پایان، ما به همراه جیمی در کمد لباس ها قایم شده ایم.

همان طور که بسیاری از هنرمندان به آن پی برده اند، واقعیت مجازی مفهوم زاویه دید را تقریبا بی معنا می کند. دخترک فیلم Abe، سرانجام نسبتا تیره و تاری دارد اما هیچ شکی در مورد این که این فیلم می خواهد شما با چه کسی همزاد پنداری کنید وجود ندارد.

“با وجود اهداف شومی که Abe در سر داشت، گوش کردن به داستان غم انگیز وی نوعی احساس یکدلی و حتی شاید همدردی در مخاطب ایجاد می کرد. اما با استفاده از واقعیت مجازی، وقتی شما هدف مجازی علایق Abe قرار می گیرید، همه چیز عوض می شود. هر گونه احساس همدردی که قبلا داشتید کاملا تبدیل به تنها یک حس غریزی می شود.

همه فیلم های واقعیت مجازی، بر تجسم شخصیت اول فیلم تکیه نمی کنند اما در اینجا، داستان ترحم برانگیز ربات قصه،که شخصیتی کاملا مردانه با تمایلات غیرقابل کنترل دارد تغییر می کند و بینندگان مجبور می شوند تا شخصیت زن داستان را به جای یک قربانی بیچاره، بخشی از خود تصور کنند.زن ها می دانیم. یا همان طور که کلاور می نویسد:” وحشت مطلق، جنسیتی زنانه دارد و هرچقدر یک فیلم به این حالت توجه کند، احتمال زن بودن قربانی بیشتر می شود.” از نظر مفهومی، Abe به صورت مداوم تلاش می کند تا به نوعی حس قربانی بودن زن را به تصویر بکشد. چه در زندگی واقعی و چه در تخیل، تقریبا تمام ربات های تحلیل کننده احساس، جنسیتی مونث دارند و اغلب طراحی شده اند تا به مردان خدمت کنند، اما سینمای وحشت موجود مذکری نیاز دارد که زنان را طعمه نیاز های خود قرار می دهد.

اگر واسطه ای وجود داشته که بتواند کلیشه های وحشت را کاملا متحول کرده باشد ،آن چیزی نیست جز بازی های کامپیوتری. ژانر فوق العاده محبوب survival horror توسط شخصیت های اصلی تعریف می وشد که یا زن هستند یا مرد و همه به شدت دچار ترس شده اند. استودیو سوئدی بازی های ترسناک، Frictional Games ، شخصیت های مرد را طوری طراحی می کند که وحشت بخشی از مکانیک اصلی آن ها باشد. یک شخصیت وقتی به دشمنان نگاه می کند احساس ترس شدید و اضطراب می کند، دیگری وقتی در تاریکی قرار می گیرد شروع به دیدن توهمات می کند. هر دو بازیکنان را واسطه قرار می دهند اما این واسطه گری توسط یک شخصیت دیجیتال که به صورت مشخص مرد است و به شدت هم ترسیده است به نمایش در می آید.

تا به این لحظه، واقعیت مجازی فرصتی بی سابقه را در اختیار ما گذاشته تا با کمک تکنولوژی بازی های کامپیوتری و فیلم را با یکدیگر ترکیب کنیم و فضایی ترسناک به وجود بیاوریم که بسیاری از کاربران را در خود غرق کند. یکی از این تجربه های فوق وحشتناک واقعیت مجازی، The Kitchen است که یک دموی واقعیت مجازی بر روی کنسول پلی استیشن می باشد و توسط استودیوی بازی سازی کپکام ساخته شده است. اگرچه این شایعه وجود داشت که این دمو، در واقع نسخه ای آزمایشی از بازی Resident Evil VR می باشد ، اما به نظر می آید بیشتر شبیه یک فیلم ترسناک کوتاه باشد. در این دمو، برخلاف Abe جای جنسیت ها عوض شده است. بازیکن در نقش مردی که به یک صندلی خونین در یک آشپزخانه بسته شده است قرار می گیرد. حس وحشت توسط یک دختر شیطانی، که به صورت خشونت آمیز اقدام به بریدن تنها راه فرار می کند القا می شود. این دختر با چاقو به شما حمله ور می شود. هیچ شکی نیست که اگر کلاور این صحنه ها را می دید حتما آن را برای بررسی نمادهای به کار رفته در آن بررسی می کرد. اگر در دنیای واقعی شما یه زن هستید این دمو به شما فرصتی می دهد تا ترس از نمای اول شخص را بدون پیش فرض این که جنسیت شما باعث آسیب پذیرتر بودن شما می شود، تجربه کنید.- شما تنها در زمان بد در جای بدی بوده اید… فقط همین!

این ایده که مردم را وادار کنیم تا واقعا حس زنانی را که تحت شکنجه قرار می گیرند درک کنند، ایده ای انقلابی نیست. همان طور که کلاور اشاره می کند، فیلم های ترسناک دهه هاست که این کار را انجام می دهند. حتی در این که Abe VR داستان را از زاویه دید زنان نشان می دهد نیز هیچ شکی نیست. از این قضیه به عنوان برابر کننده ای بزرگ یاد می شود. یکی از نویسندگانی که کلاور از قول آن ها در کتابش نقل قول کرده می گوید:” استفاده از زاویه دید فعال زن تنها با قربانی بودن خود او می تواند همزمان باشد.”

اما همان طور که تعامل بازی های کامپیوتری، راه های جدیدی را برای ارتباط و همزاد پنداری با شخصیت ها فراهم کرده، واقعیت مجازی ما را وادار می کند تا جسم فیزیکی و دیجیتالی خود را تلفیق کنیم و به این ترتیب فرصت هایی را برای ما ایجاد می کند که تازه شروع به کشف آن ها کرده ایم. باید از این فرصت ها حداکثر استفاده را کرد.

مطلب پیشنهادی: