چرا خطای دید داریم؟

سیستم بینایی انسان سیستمی فوق العاده پیچیده است هرچند با وجود این پیچیدگی یا شاید اصلاً بخاطر همین پیچیدگی چشمهای ما اشتباهات زیادی میکنند. این اشتباهات اغلب توسط تصاویر مربوط به خطای دید نمایش داده می شوند.

تصاویر مربوط به خطای دید تصاویری بسیار ساده اند که مغز ما را کاملاً فریب می دهند و چیزی را به ما القا می کنند که اصلاً وجود خارجی ندارد. طبق تحقیق جدیدی که در نشریه ی نوروساینس منتشر شده است خطای دید به این دلیل رخ می دهد که گذرگاه های اعصاب ما که وارد کرتکس (قشر) بینایی مغز می شوند بشکل گره هایی در می آیند که حلقه های بازخوردی تشکیل می دهند که محرکهای بیرونی که توسط چشمها دیده می شوند را تکمیل می کنند.

کرتکس بینایی بخشی از مغز است که مسئول پردازش داده های دریافتی از چشم است و توسط گذرگاهی از نورونها که در چشمها هستند تحریک میشود. وقتی نور به شبکیه می رسد سیگنالها از طریق اعصاب بینایی به تالاموس و از آنجا به کرتکس بینایی فرستاده می شوند.

این نوع تحریک حواس، پردازش از پایین به بالایی تولید می کند یعنی زنجیره ای از رخدادها پیش از اینکه پردازشهای فکری مختلفی روی آنها انجام گیرد با تحریک خارجی تولید می شوند.

با این وجود کرتکس بینایی هم در زمانی که چیزی آشنا می بینیم بازخوردهایی از بخشهای دیگر مغز دریافت می کند. این کار پردازش از بالا به پایینی ایجاد می کند که در آن اطلاعات در مورد چیزی که می بینیم از بخشهای بالاتر قشر مخ به کرتکس بینایی می آیند و تصویری از چیزی که دیده ایم تولید می کنند که با اطلاعات داخلی تولید شده است. در واقع چیزی که در این موارد می بینید تجربه ی ذخیره شده در مغز شماست نه بازتاب دنیای واقعی و چیزی که جلوی چشمان شماست.

سود پردازش بالا به پایین اینست که به مغز ما اجازه می دهد جاهای خالی تصویری که می بینیم را با اطلاعات قبلی ذخیره شده در مغزمان و تصوری که از دنیای خارج داریم پر کند و تصویری را به ما بدهد که انتظار دیدنش را داریم.

مثلث وارونه ای که در این تصویر می بینید مثالی از شناخت و پردازش بالا به پایین است.

معمولاً پردازش بالا به پایین و پایین به بالا همدیگر را تکمیل می کنند هرچند خطاهای دید نشان می دهند چقدر راحت می توان مغز را فریب داد تا تصور کند چیزی را می بیند در حالیکه آن چیز اصلاً وجود خارجی نداشته باشد.

با اینکه این دانسته ها جدید نیستند محققان دانشگاه کارنگی ملون درک ما از این پدیده را فراتر برده و نشان داده اند دقیقاً چه میزان از چیزی که می بینیم از بازخوردهای درونی و تجربیات قبل آمده و چند درصد ناشی از محرک خارجی دستگاه بینایی ماست.

برای این کار محققان از تکنیکی به نام اپتوژنتیک یا ژنتیک نور استفاده کردند تا انتقال اطلاعات از بخشی از مغز به نام منطقه ی میانی جانبی (LM) به کرتکس مغز موشها در زمان نمایش خطوطی که در صفحه ی نمایش حرکت می کردند را مانع شوند. این گذرگاه یکی از مسیرهای بازخورد اصلی مغز است که دیدن ما را تحت تاثیر قرار می دهد زیرا اطلاعات چیزی که می بینیم از LM به کرتکس بینایی می رسد.

محققان با اندازه گیری فعالیت نورونها در کرتکس بینایی موش دریافتند مانع گذاشتن سر راه این گذرگاه حدود بیست درصد تحریک مغز موشها را کاهش می دهد. این به مفهوم آن است که موشها بیست درصد از چیزی که می بینند را به جای محیط بیرون از اطلاعات مغز کامل می کنند.

سندرا کولمن مدیر این تحقیق در مورد یافته شان می گوید در واقع درک چگونگی ترکیب پردازشهای بالا به پایین و پایین به بالا در مغز بود که به آنها امکان داد روشی جدید برای مطالعه ی ادراک دیداری و محاسبات عصبی بیابند.

منیع : IFLScience