زنبورهای انگلی که دیگر زنبورهای انگل را بعنوان میزبان انتخاب می کنند بسیار کارآمدند.

زنبورهای انگل برای اینکه غذای کافی برای بچه های خود فراهم کنند تخمشان را درون بدن دیگر جانداران می گذارند. لاروها پس از بیرون آمدن از تخم درون بدن میزبان را خورده و به این ترتیب او را میکشند.

البته گاهی اوقات زنبورهای دیگر به این لاروها حمله کرده و آنها را می خورند. طبق مقاله ی منتشر شده در نشریه ی انجمن سلطنتی این پارازیتوئیدها از آن جهت بسیار موثرند که تقریباً کل بدن میزبان را استفاده کرده و آنرا به توده ی بدن خود تبدیل می کنند.

زنجیره ی غذایی چند سطح دارد. گیاهان عموماً سطح اول، گیاه خواران سطح دوم و نهایتاً گوشت خواران سطح سوم را تشکیل می دهند. به ندرت زنجیره های غذایی بیش از 5 سطح این چنینی دارند و بوم شناسان مدتهاست در پی عواملی هستند که تعداد سطوح زنجیره های غذایی را محدود می کنند. یک عامل که بسیار محدود کننده است میزان توده ی زیستی می باشد که از سطحی به سطحی انتقال می یابد یعنی از منبع به مصرف کننده. زنجیره های غذایی در صورتی که کمتر از نیمی از توده ی زیستی (بدن) به توده ی بدن شکارچی افزوده شود کوتاه می مانند.

سیستمهای شامل میزبان-انگل امکان طولانی تر شدن زنجیره را می دهند. انگلها خود می توانند انگل انگلهای دیگر باشند. در این صورت به آنها هایپرپارازیتوئید می گویند. خود هایپرپارازیتوئیدها هم می توانند طعمه ی دیگر هایپرپارازیتوئیدها که در زنجیره ی غذایی بالاترند ،  شوند.

درک ساندرز از دانشگاه اگزتر گفت: “فشار تکاملی برای اینکه غذای مصرف شده کارا باشد بر روی انگلها بسیار زیاد است. در این زنجیره لارو انگل برای بالغ شدن تنها یک میزبان در اختیار دارد”. ساندرز و همکارانش برای اندازه گیری میزان کارایی انتقال توده ی زیستی در سطوح اول، دوم و سوم زنجیره ی غذایی از تحلیل ایزوتوپی استفاده کردند.

انگلهای Aphidius megourae که انگلهای سطح اولند شته های Megoura viciae را با لوبیا تغذیه می کنند. پس از کشتن شته و تغذیه از مایعات و بافتهای بدن او لارو انگل به مرحله ی بعدی زندگیش یعنی شفیره گی می رسد. در این زمان شفیره داخل پوست مومیایی شته ساکن است. اما پیش از بلوغ دو نوع هایپرپارازیتوئید هستند که به آنها حمله می کنند: یک نوع انگلهایی هستند که روی لارو انگلی که در بدن شته ی زنده هستند تخم می گذارند و گروه دیگر تخمهای خود را روی بدن شفیره انگلی که داخل بدن مومیایی شده ی شته است می گذارند. به این انگلها به ترتیب انگل داخلی (اندوپارازیتوئید) و انگل مومیایی می گویند.

گروه تحقیقاتی شته ها، انگلها و سه نوع انگل سطح دوم را به مدت یکماه همراه با مقداری لوبیا داخل قفسی گذاشتند. آنها دریافتند زنبورهای انگل در مصرف کردن منبع غذاییشان بسیار کارآمدند و هرچه در زنجیره بالاتر برویم این کارآمدی افزایش می یابد.

از سطح سوم (انگل اولیه) به چهارم (انگل ثانویه) درصد توده ی زیستی منتقل شده بین 45 تا 73 بود که بسته به نوع انگل تغییر می کرد. در سطح چهارم به پنجم دو نوع انگل بودند که کارآمدی هر دو 93 درصد بود. ساندرز در این مورد گفت: ” محتوای مغذی میزبان ها در سطوح بالاتر زنجیره ی غذایی بیشتر با محتوای بدن انگل منطبق بود و نتیجتاً تبدیل این مواد مغذی به توده ی بدنی برای انگل راحت تر صورت می گرفت”.

منبع: Iflscience