ناسا برای رفتن به مریخ در ۲۵ سال بعد به کمک شما نیاز دارد

فکر ماموریت سرنشین دار به مریخ بیشتر به دلیل انتشار رمان “مریخی” اندی ویر و متعاقباً ساخت فیلمی عالی از آن در چند سال گذشته به ذهن مردم خطور کرده است. نیازی نیست برای کمک کردن به این پروژه دانشمند موشکی باشید.

قبول دارم همیشه رویای سفرهای فضایی را نداشته ام اما کتاب و فیلمی که از آن سخن رفت طوری خیال من را با خود برده که تحقق آرزوی پنل تبیلغاتی فستیوال SXSW به نام “زنده ماندن در سیاره ی سرخ” برایم یک ضرورت محسوب می شود. پنل علاوه بر اینکه واقف است یک ماموریت حقیقی به مریخ سالها طول می کشد تا جامه ی حقیقت بپوشد بر این نکته هم تاکید می کند که نیاز است افراد با استعدادهای خاص را برای کمک به ناسا گسیل کرد. البته این افراد با استعداد لازم نیست حتماً دانشمند موشکی یا هر دانشمند دیگری باشند.

همکاری در این پروژه در قریب تمام پنلهای SXSW که این هفته از نزدیک در آنها حضور داشتم بی استثنا تبلیغ میشود. مونسی رومن مدیر برنامه ی گروه “چالشهای صدسالگی” ناسا می باشد. این گروه رقابتهایی را با حضور مردم عادی برگزار می کند و مخترعینی دارد که در ابتکارات مختلفی شرکت می کنند. خانم رومن بیشتر زمانش را صرف حضور در پنلها و بحث در مورد چالشهای کنونی و اینکه این چالشها چه نقشی برای رسیدن ما به مریخ دارند می کند. چالشهای کنونی شامل طراحی یک وسیله ی صعود کننده مریخ، چاپ سه بعدی اقامتگاهی فضایی و ساخت روباتی است که بصورت خودکار بتواند در سیارات دیگر نمونه ها را شناسایی کرده و جمع آوری کند.

مشخص است هیچ کسی نمیتواند تمام این کارها را تکی انجام دهد اما ناسا میلیونها دلار بعنوان بخشی از هزینه ی این چالشها کمک می کند تا گروه هایی را تشکیل دهد که بر روی این مسائل کار کنند. رومن در این مورد می گوید: “این چالش برای نحوه ی زنده ماندن در سیاره ی سرخ است. در این چالش از دانشمندان و مهندسین گرفته تا هر فرد با هر زمینه ای میتوانند حضور داشته باشند و در واقع چالش حاضر بستری برای ملحق شدن تمام مردم است”.

جیسون کروسان، مدیر بخش کاوشهای پیشرفته ی ناسا ضمن تایید حرفهای بالا جزئیات سفر به مریخ را به این ترتیب تصویر می کند: “هدف کمک گرفتن از هرکسیست که می تواند ما را در حل مشکل رسیدن به مریخ یاری نماید. سفر به مریخ بسیار بسیار مشکل است. ما همین الان میتوانیم 17 ساعته یک فضانورد را که در شرایط اورژانسی است از ایستگاه فضایی بین المللی به بیمارستانی در آمریکا منتقل کنیم. شما می توانید 17 ساعته از امریکا به استرالیا بروید؟”. مشکل این است که با فن آوریهای موجود 1100 روز طول خواهد کشید به مریخ رفته و برگردیم و تازه مشکلات عدیده ای هم هست که باید به هر نحو آنها را حل کرد.

پیشنهاد مطلب :

[box type=”custom” bg=”#bb0000″ radius=”10″]ماموریت ExoMars در حال حرکت به سمت سیاره سرخ[/box]

[box type=”custom” bg=”#bb0000″ radius=”10″]کشت محصولات کشاورزی در خاک مریخ[/box]

در عین حال کروسان اعتقاد دارد در کمی بیش از ده سال خواهیم توانست سفینه ای داشته باشیم که بتواند به مریخ برود. او می گوید: “ناسا میخواهد تا انتهای دهه ی 2020 سفینه ای فضایی در مدار ماه داشته باشد که بتواند ما را به ماموریتهای 1000 روزه ببرد. البته این سفینه سیستم برقی مورد نیاز برای فرود یا ماژول فرود را تا آن زمان نخواهد داشت اما کمی بیش از ده سال بعد میتوانیم سفرهایی به اندازه ی فاصله تا مریخ داشته باشیم. اما احتمالاً مریخ اولین مقصد ما نباشد زیرا مثلاً دنبال کردن آب در قمر مریخ به نام فوبوس که حدود 20 درصدش از آب (منبعی پراهمیت) است میتواند مقصدی جذاب باشد”.

یکی از اضای تیم پنل چالش صد سالگی مریخ فردیست که برای بردن جایزه ی 30 میلیون دلاری گوگل، در چالشی شبیه سفر به مریخ به نام چالش سفر به ماه اکس پرایز (پروژه ی فرود روباتی بر روی ماه با سرمایه گذاری خصوصی) هم تلاش می کند. رابرت بوم از تیم ماموریت به ماه یک نمونه ی اولیه از مه نوردی را آماده کرده که در تصویر بالای می بینید. او در مورد اینکه چرا بازگشت به ماه پس از این همه سال اهمیت دارد می گوید: “یکی ازنخستین جاهایی که میخواهیم در آنجا فرود بیاییم محل فرود آپولو 17 در ماه است تا ببینیم پس از 43 سال چه بر سر مه نورد آمده است. این وسیله ی نقلیه 43 سال در فضا بوده بنابراین بسیار جالب است ببینیم در این مدت مواد سازنده اش تا چه میزان و به چه ترتیب پوسیده اند”.

برای اینکه اندکی از جدی بودن پنل کاسته شده و اصطلاحاً خودمانی تر شود در آن صحبتهایی هم از تاثیر فیلمها و داستانهای علمی-تخیلی بر ناسا و بالعکس زده شده که بیشتر آنها را تصویرگری به نام ریک استرن باخ که دهه هاست نقاشی های علمی-تخیلی می کشد و جزء تیم تولید فیلم سفر به فضا: نسل بعد و وویجر می باشد بر زبان آورده است. به گفته ی استرن باخ: ” زمانیکه یک سخت افزار فضایی واقعی  را طراحی میکنم دوست دارم تمام جزئیات منبع را دریافت کنم. من از کارهایی که ناسا و سازمان فضایی روسیه انجام داده و همینطور تمام سبکهای مهندسی الهام می گیرم، تمام آنها را جذب می کنم و از صحبت کردن با مهندسین و دانشمندان لذت می برم”. کروسان می گوید: “ناسا اعتقاد دارد طرح روبات انسان نمای C3PO (روبات فیلم جنگ ستارگان) طرحی قابل استفاده در دنیای واقعی است. ما باید به همین ترتیب در جاهایی از فضا که نمیتوانیم از انسان استفاده کنیم روباتهایی انسان نما طراحی کنیم که بتوانند کارهای انسانی انجام دهند چه به شکل شبه انسانی و چه به شکل آزاد”.

بنظر می رسد این پنل مانند بیشتر چیزهایی که در SXSW دیده ایم کمتر در مورد ارائه ی راه حل ها و پاسخ ها و بیشتر در مورد صحبت در مورد مشکلات موجود و دخیل ساختن گروه ها در موضوع مورد بحث می باشد حتی اگر این کار باعث شود زمان رسیدن به مریخ بسیار طولانی تر شود. کروسان در این مورد می گوید: “مهمتر از اینکه حتماً به جایی خاص برویم این است که بهرحال به جایی برویم زیرا به این ترتیب فضا را بیشتر و بیشتر کشف خواهیم کرد. رسالت گروه التزام به سفر فضاییست نه لزوماً رفتن به مریخ به هر قیمت. هرجایی در فضا میتواند مطلوب ما باشد.”

منبع : Engadget