هوش مصنوعی چیست؟

هوش مصنوعی، هوشی است که توسط دستگاهها ارائه می گردد. در علم کامپیوتر دستگاه هوشمند یک عامل عقلانی (Rational agent) انعطاف پذیر است که محیط اطرافش را درک کرده و برای افزایش احتمال موفقیت در اهداف تعیین شده، اقداماتی را انجام می دهد.

در این مطلب سعی شده تا به طور کلی به تعریف هوش مصنوعی پرداخته شود تا از حوصله مخاطب خارج نباشد، در صورت نیاز به مطالعه مقاله ای جامع و کامل در خصوص هوش مصنوعی و تاریخچه آن می توانید به لینک زیر مراجعه نمایید:

هر آنچه در مورد هوش مصنوعی

به طور عامیانه واژه “هوش مصنوعی” زمانی به کار برده می شود که یک دستگاه از “عملکردهای شناختی” که طی آن انسانها از اندیشه ها و افکار دیگر انسانها بهره می گیرند، تقلید کند، عملکرد های شناختی همچون یادگیری و حل مشکلات.

امروزه هر چه دستگاهها توانمندتر می شوند، اندیشه سابق هوشمند کردن آنها دیگر بی معنی می شود. بعنوان مثال هر چند که “تشخیص نوری کاراکتر” مدت زیادی نیست که به عنوان هوش مصنوعی شناخته شده است، امروزه به یک تکنولوژی روتین تبدیل شده است. توانایی هایی که هنوز هم به عنوان هوش مصنوعی در نظر گرفته می شوند عبارتند از؛ بازی شطرنج پیشرفته، سیستم های بازی “گو” و خودروهای بدون راننده.

پژوهش های هوش مصنوعی به زیر شاخه هایی تقسیم می شوند که تمرکز آنها؛ بر مشکلات خاص، رهیافت های دقیق، استفاده از ابزارهای خاص و یا برآوردن کاربردهای خاص می باشد.

عمده چالش های (اهداف) هوش مصنوعی عبارتند از: استدلال، دانش، برنامه ریزی، یادگیری، پردازش زبان ذاتی(ارتباط)، درک و توانایی حرکت و به کارگیری ماهرانه ی اشیاء است.

هوش مصنوعی عمومی (هوشی که دستگاه را به انجام کار ذهنی، آنگونه که بشر قادر به انجام آن است، توانمند سازد) از جمله اهداف دراز مدت است. رهیافت ها شامل: روش های آماری، هوش محاسباتی، محاسبات نرم (مانند یادگیری ماشینی) و سنت نمادین هوش مصنوعی هستند. ابزارهای بسیاری در هوش مصنوعی به کار گرفته شده اند که انواع تحقیق و بهینه سازی ریاضی، منطق، شیوه های مبتنی بر احتمال و اقتصاد را احاطه کرده است.

رشته هوش مصنوعی از علم کامپیوتر، ریاضیات، روانشناسی، زبان شناسی، فلسفه، عصب شناسی و روانشناسی مصنوعی بهره می برد.

هوش مصنوعی بر این ادعا پایه ریزی شده است که میتوان هوش انسانی را جزء به جزء ترسیم کرده و دستگاهی برای تقلید از آن ساخت. این مطلب بحث و جدل های فلسفی در مورد ذات ذهن و اخلاقیات موجود مصنوعی بهره مند شده از هوش شبه انسانی، را بالا برده است، مسائلی که از عصر باستان در افسانه ها، خیالات و فلسفه مطرح شده بود.

تلاش ها برای خلق هوش مصنوعی عقب نشینی های زیادی را تجربه کرده است، از جمله گزارش ALPAC (کمیته مشورتی پردازش زبان اتوماتیک) در سال 1966، دست کشیدن از پرسپترون (یک نوع شبکه عصبی مصنوعی) در سال 1970، گزارش لایتیل در سال 1973 و نیز اقدامی تحت عنوان “Collapse of the Lisp machine market” .