دلیل ادامه ی دردهای مزمن “حافظه ی” سلول ها از مصدومیتهای قبل می باشد

تحقیق جدید نشان می دهد که چرا دردهای مزمن همواره با ما هستند حتی زمانی که آسیب دیدگی باعث آن ها از بین رفته باشد. با وجود اینکه این تحقیق هنوز در مراحل ابتدایی کار می باشد نشان می دهد چگونه آسیب دیدگی جزئی می توانند ردپاهایی ماندگار در بدن ما بگذارند و باعث تداوم دردهای مزمن و همیشگی در ما شوند.

تحقیق اخیر که در کالج کینگ لندن به انجام رسیده دانشمندان را به این نتیجه رسانده چرا دردهای مزمن دست از سرما بر نمی دارند و حتی زمانی که آسیب دیدگی منتج به آن ها از بین رفته باشد این درد ها باقی می ماند. با وجود اینکه این تحقیق در مراحل اولیه می باشد نتایج مثبتی حاصل شده که چطور صدمه دیدگی های کوچک و بی اهمیت می توانند ردپای مولکولی بر بدن ما بگذارند که باعث تداوم دردهای مزمن و صدمه دیدگی دائمی شوند.

همه ما افرادی را می شناسیم که مدام از درد می نالند. این مورد بسیار شایع است و می توانند نتیجه مصدومیت های ورزشی یا دردهای ناشی از بیماری های مختلف و یا بالا رفتن سن باشد.

پزشکان معمولا نمی توانند به جز مسکن ها چیز بیشتری برای مداوای چنین بیمارانی تجویز کنند و در نتیجه آن بیماران مدام از درد می نالند و به صورت کامل خوب نخواهند شد.

با وجود این که درد های مزمن می توانند دلایل متعددی داشته باشند نتیجه دردهای دائمی است. در این حالت سیستم عصبی بسیار حساس شده و معمولا بیش از حالت عادی پاسخ های عصبی می دهد . با این حال سوالی که هنوز پابرجاست این است که چرا سیستم عصبی ما در یک دوره ی طولانی به همین حالت حساس باقی می ماند (با وجود اینکه ممکن است مدت ها پیش دردی که باعث آن حساسیت شده از بین رفته باشد).

محققان کالج کینگ به دنبال پاسخ به این سوال سیستم ایمنی بدن موش را مورد بررسی قراردادند. سلول های ایمنی در سیستم عصبی بدن معمولا باعث دردهای ادامه دار و مزمن می شود.

در این بررسی که امروز در نشریه ی “گزارش های سلولی” منتشر شده آمده است که صدمه دیدگی سلسله اعصاب علامت های اپی ژنتیکی را در برخی از ژن های سلولهای سیستم ایمنی بدن تغییر می دهد. اپی ژنتیک نشان دهنده ی تغییرات ژنتیکی و محل آن تغییرات می باشد. برخی از سیگنال های ژنتیکی نشان از تغییرات مستقیم هستند و برخی دیگر تنها مقدمه ای بر تغییرات پی آیند می باشند.

سلولهایی که در تحقیق کالج کینگ مورد بررسی قرار گرفتند سلولهای عادی بودند اما وجود علامت های اپی ژنتیکی در آنها نشان می داد که حافظه ای از سلول های صدمه دیده در آن ها وجود دارد.

دکتر فرانسیسکا دنک که نویسنده اصلی مقاله ی حاضر است و در مرکز تحقیقات ولفسون بر روی افراد مسن در کالج کینگ لندن کار می کند در این رابطه می گوید:”سعی کردیم نشان دهیم چگونه درد به شکل مزمن در می آید. از قبل می دانستیم بیمارانی که درد مزمن دارند سیستم عصبی آن ها فعال تر است و به باور ما این به دلیل ویژگی های متفاوت پروتئین ها و کانال های داخلی سیستم عصبی این بیماران می باشد.”

با این حال مشخص نبود که چرا این سلسله اعصاب پس از اینکه آسیب دیدگی از بین رفته هنوز به صورت بسیار حساس و فعال باقی مانده اند. مثلا ممکن است دوسال پیش آسیب دیدگی مفصلی داشته اید که با وجود آنکه آن آسیب دیدگی از بین رفته هنوز درد آن با شماست و یا با وجود اینکه رماتیسم شما از بین رفته هنوز درد مفاصل دارید.”

دکتر دنک اضافه می کند :”می خواستیم بدانیم چرا پروتئین ها و کانال ها باید در یک زمان طولانی چنین کارکرد تغییر یافته ای از خود نشان دهند و حساسیت خود را حفظ کنند. هر چند هفته یا هر چند ماه سلولهای سیستم های بدن ما تغییر می کنند و محتوای آن ها نوسازی می شود و نتیجتا برای ما مشخص نبود که چرا پروتئین هایی که با پروتئین های جدید جایگزین می شوند هنوز با نسخه هایی جایگزین می شوند که سابقه ای از درد در خود  دارند. البته برای پاسخ به این سوال هنوز در مراحل اولیه ی تحقیقمان هستیم و امیدواریم در تحقیقات آینده در این حوزه بتوانیم به نتایج جدیدتری برای درمان درد های مزمن برسیم.”

پروفسور استیفن مک  مائون که او هم در کالج کینگ لندن مشغول تحقیقات است می گوید این تحقیقات سوالات بسیار جالبی را پیش روی ما گذاشتند از جمله اینکه آیا نورون ها ردپاهای اپی ژنتیکی در نتیجه ی آسیب دیدگی عصبی را در خود حفظ می کنند یا خیر و همچنین آیا این ردپاهای مولکولی بر روی عملکرد پروتئین ها اثر می گذارند یا خیر. در نهایت اینکه آیا دلیل مزمن شدن دردها در بیماران در بازه های زمانی طولانی این موضوعات می باشند یا خیر؟

پاسخ به سوال آخر مشکل تر است زیرا برای پاسخ دادن به آن نیاز به جمعیت های خالص سلولی می باشد. معمولا دسترسی به سلولهای خالص سلولی تنها در بافت هایی که  پس از مرگ فرد در اختیار ماست امکان پذیر است. با این حال دانشمندان کالج کینگ توانسته اند از طریق پروژه ای به نام کدگذاری روانی PSYCH ENCODE به نتایجی در این رابطه دست یابند.

دکتر جیووانو لالی محقق سیستم های عصبی و بهداشت روانی بنیاد ولکام که بخشی از هزینه این تحقیق را متقبل شده است در این رابطه می گوید: “دلیل وجود درد های مزمن در افراد بسیار متنوع است. بنابراین برای مداوا کردن ریشه های این درد ها باید روش های مختلفی را به کار بگیریم.”

“نتایج مطالعه اخیر نشان داده است که تغییرات اپی ژنتیکی می توانند در باقی ماندن درد موثر باشند و همین نتایج می توانند ما را به درک دردهای مزمن رهنمون سازند.”

هزینه ی این تحقیق را بنیاد ولکام و بورسیه ی MRC ERA-NET فراهم نموده اند.

منبع: ScienceDaily