کشف راز هیولای تالی

هیولای تالی که موجود دریایی عجیب و غریبی با دندانهایی در انتهای بدنی باریک و شبیه تنه ی درخت منشعب از سرش است و چشمانش در دو سمت یک میله متصل به بدن قرار دارد بالاخره کشف رمز شد.

گروهی دیرینه شناس به این نتیجه رسیدند این هیولای سیصد میلیون سال پیش زمین ، موجودی بوده که تنها سی سانتیمتر درازا داشته و مهره داری با آبشش و میله ی غضروفی (نوتوکورد) در پشت بوده که در واقع همین غضروف بدنش را صاف نگاه می داشته است.

گروهی از دیرینه شناسان دانشگاه ییل به این نتیجه رسیدند این هیولای سیصد میلیون سال پیش زمین موجودی بوده که تنها سی سانتیمتر درازا داشته و مهره داری با آبشش و میله ی غضروفی (نوتوکورد) در پشت بوده که در واقع همین غضروف بدنش را صاف نگاه می داشته است. این موجود از همان خانواده ی مارماهی های کنونیست. ویکتوریا مک کوی مدیر تحقیقات جدید انجام شده که در نشریه ی نیچر (Nature) منتشر شده است در این مورد می گوید: “از ابتدا فریفته ی راز هیولای تالی شدم. با وجود تمام فسیلهای استثنایی باقیمانده از این هیولا می دانستیم هیولای تالی چه شکلی داشته اما اینکه چه موجودی بوده است را نمی دانستیم. مک کوی تحقیقاتش را در زمان فارغ التحصیلی از دانشگاه ییل آغاز کرد و هم اکنون در دانشگاه لستر کار می کند.

دهه هاست که هیولای تالی معمای فسیلی حل نشده ی بزرگی بوده است. فسیل این هیولا در سال 1958 کشف شد و برای اولین بار در سال 1966 از نظر علمی تشریح شد اما این جانور هیچوقت حتی در حد راسته (یعنی اینکه به کدام دسته ی اصلی جانوران تعلق دارد) هم شناسایی نشد. نام علمی این جانور تالیمونستروم گرگاریوم Tullimonstrum gregarium می باشد که برگرفته از شکارچی ناپیشه کار فسیل فرانسیس تالی می باشد که اولین فسیل هیولای تالی را در معدن ذغال سنگی در شمال شرقی ایلینویز کشف کرد.

بعدها در همان نقطه ی کشف نخستین فسیل هزاران هیولای دیگر یافت شدند که در زمان فسیل شدن دور آنها را پوشش سنگی سختی گرفته بود. تالی بسیاری از فسیلهای گونه ای را که کشف کرده بود به موزه ی تاریخ طبیعی فیلد اهدا کرد. این موزه در کنار آزمایشگاه ملی آرگون و موزه ی تاریخ طبیعی آمریکا مطالعاتی بر روی طبیعت انجام می دهد.

هیولای تالی در ایالت ایلی نویز شهرتی در حد ستاره های سینما دارد و در سال 1989 به جایگاه فسیل ایالتی ارتقا یافت. اخیراً کامیونها و تریلی های ایلی نویز هم تصویر هیولای تالی را بر روی ماشینهای خود نصب کرده اند.

درک بریگز پروفسور کالج زمین شناسی و ژئوفیزیک دانشگاه ییل (دانشکده ی جی. الوین هاچینسون) و متصدی فسیل شناسی بی مهرگان موزه ی تاریخ طبیعی پیبادی دانشگاه ییل و همینطور یکی از محققان مطالعه ی اخیر در مورد فسیل این هیولا می گوید: “در اصل کسی نمیدانست هیولای تالی چه موجودی بوده است.  فسیلها این جانور به راحتی تفسیر نمی شوند و تنوع شکل آنها هم مزید علت بر این موضوع است. برخی می پنداشتند این جانور به شکل حلزونی شناگر و بسیار عجیب و غریب بوده است. بنابراین تصمیم گرفتیم هرگونه تکنیک تحلیلی را در مورد این فسیل به کار گیریم.”

گروه تحقیقاتی از مجموعه ی 2000 فسیل هیولای تالی موزه ی فیلد کمک گرفت و ریخت شناسی و میزان سلامت بخشهای مختلف فسیل این جانور را بررسی نمود. برای اینکار از فنون تحلیلی پرقدرت و جدیدی نظیر نگاشت عنصری سینکروترون (دستگاهی برای شتابدهی ذرات باردار الکتریکی) که با نگاشت شیمیایی درون فسیل، اعضای بدن جانوران را مشخص می سازد هم استفاده شد.

محققان به این نتیجه رسیدند که هیولای تالی آبشش و غضروف پشتی داشته است و این غضروف به عنوان نخاعی ابتدایی عمل می کرده است. پیش از این هیچکدام از دو عضو ذکر شده در بدن این جانور شناخته نشده بودند.

مک کوی می گوید: “این موجود به قدری با همخانواده های مدرنش تفاوت دارد که چیز زیادی از نحوه ی زندگیش نمیدانیم. این جانور چشمانی بزرگ و تعداد زیادی دندان داشته و بنابراین محتمل است که شکارچی بوده باشد.

هنوز برخی سوالات کلیدی درباره ی هیولای تالی بی پاسخ مانده اند. هنوز کسی نمیداند نخستین بار این موجود چه زمانی روی کره ی زمین ظاهر شده و یا چه زمانی منقرض شده است. فسیلهای این هیولا تنها در ایلینویز کشف شده اند و مربوط به سیصد میلیون سال پیش هستند.

بریگز در این مورد می گوید: “ما تنها یک پنجره ی کوچک برای بررسی فسیل داریم” (اشاره به یافته شدن فسیل در تنها یک نقطه)

دیگر محققان این مطالعه ارین سوپه، لیدیا تارهان، شان مک ماهون، کریستوفر والن، الیزابت کلارک، راس اندرسون، هولگر پیترمن، اما لوکاتلی و جیمز لامزدل محقق سابق دانشگاه ییل و کنونی موزه ی طبیعی امریکا بودند.

منبع: Science Daily